En we gaan nog niet naar huis, nog langer niet...

Een maand is snel om als je lol hebt! Er is zoveel gebeurd, ik weet niet waar ik zal beginnen.
Laat ik maar beginnen met het feit dat ik tegenwoordig mijzelf in luxe vervoer. Niks geen halframmeldende fiets meer, waarvan 1 van de spatborden mist en je vervolgens met klodders modder op je rug je werk binnenloopt. Jawel, je leest het goed, ik heb een nieuw bakkie!!! Het is een Honda-CRV 1999 en mooi rood is niet lelijk. Ben er super blij mee en hij rijdt heerlijk.

Motor tochtje
Marieke, Kiki en ik besloten om een avondje door te brengen in de Sandbar in Vail. Kiki was de bob, maar Marieke en ik konden los! De bar was gevuld met mannen en dus kon onze avond niet meer stuk. Er waren verschillende soorten. Je had de snowboarders met hun veels te grote broeken en een pet op, de motorrijders met hun tatoeages, de nerds met hun brilletjes, de formele zakenmannetjes met hun gestreken overhemden, en natuurlijk de oudere gescheiden man en/of wedunaar aan de bar met een biertje.Ik raakte aan de praat met een van de motorrijders/zakenman en voor ik het wist stond me de volgende dag een MOTOR trip te wachten! Althans, daar was ik van overtuigd. Daar stond ik dan de volgende morgen, buiten voor ons appartement te wachten op wat komen gaat. Ik had die avond niet zoveel gedronken, maar de hoogte hier doet de alcohol naar je bol stijgen en dus gingen er duizenden gedachten door me heen. Ik begon te twijfelen of hij 'motor-bike' bedoelde of gewoon 'bike' (racefiets). In mijn spijkerbroek begon de spanning te stijgen. Wat zou daar aan komen rijden, laat het aub een echte motor zijn! Nog geen 3 minuten later hoorde ik een ontzettend hard bromgeluid en weer enkele tellen later parkeerde voor mijn neus iets wat op een Harley leek met daarop een in leer geklede man. Zijn gewaad had zelfs leren slierten die waarschijnlijk als decoratie bedoeld zijn zodra de wind erdoor blaast.. Ik begon even te twijfelen of het wel dezelfde man was die ik de avond daarvoor had ontmoet. Ik kreeg een jas in mijn handen geduwd en een helm op mijn hoofd. Daar gingen we dan, de bergen in, naar Piney Lake (prachtig!!). Het was een zo’n TOPgevoel dat ik wilde dat ik zelf op die motor reed. Daarbij kwam het jaloerse gevoel op mijn broer boven drijven, die voor kerst waarschijlijk zelf ook een motorrijbewijs in zijn bezit heeft. Ik wil ook! De trip was echt buitengewoon prachtig.

Oktoberfest
Oktoberfest zat aan te komen. Dit feest, bestaande uit bier drinken en worst eten, vind elk jaar plaats. De eerste dag zijn we naar Beaver Creek geweest en de tweede dag naar Vail.
Fleur en ik besloten om het ervan te nemen en dus kochten we twee grote braadworsten in een broodje en als echte Amerikanen ging daar natuurlijk veel mosterd en ketchup op!
De tweede dag kon ik geen worst meer zien en dus besloten Marieke en ik alle winkels in Vail af te gaan. We liepen ‘Roxie’ binnen en de uitverkoop was blijkbaar in volle gang. We zagen daar lange jurken (tot de tenen) hangen die we natuurlijk moesten passen. Na 100 overdreven complimentjes van de mensen in de winkel besloten we om de jurken maar die dag aan te houden. Daar liepen we dan door Vail, tijdens Oktoberfest. De mensen die hier wonen (nou valt Vail nog wel mee) zijn totaal niet modebewust. Een jongeman met campingbroek, inclusief witte gympen met lange uitstekende witte sportsokken, is hier de normaalste zaak van de wereld. Naar onze verwachtingen werden we dan ook uigebreid bekeken en zoals dat hier gaat kregen we nog eens 100 complimentjes over onze gewaden. We voelden ons echte prinsesen, ondanks het feit dat ik tijdens het oplopen van een trap bijna 3 keer plat ging (charmant...).

’s Avonds
Na een dag hard werken heeft een mens zo nu en dan ontspanning nodig. De spieren gaan vast zitten, de nek gaat pijn doen, de nagels breken af, het eelt op de voeten blijft groeien, en de vermoeidheid slaat toe. En dus kennen ze hier de buitengewonen luxe van ‘hot tubs’. Met de auto crossen we dan de berg in Bachelur Gulch op. Op de berg, met uitzicht op de sterren, kun je plaats nemen in een van de hottubs. Nou ja, officieel is dat natuurlijk voor de gasten, maar een klein leugentje bij de gate kan geen kwaat. De bubbels kunnen aangezet worden en chillen maar. Heerlijk ontspannen en wat fijn dat deze hottubs gewoon open blijven, zelfs in de winter. ’s Avonds is het uitzicht onbeschrijfbaar mooi. Mijn winter kan niet meer stuk.

Westwater
De general manager van de Pines Lodge (die ook onze stages regelt) kwam op het bizarre idee om ons mee te vragen op een weekend lang raften/kajakken. Fleur en ik stemden zonder nadenken toe. Het enigste wat we mee konden nemen was een kleine rugzak en dat voor 3 hele dagen!!! Ik wist me geen raad meer. Wat moest ik mee nemen!? Na een aantal discussies met Fleur bedachten we om maar gewoon een jogging broek en trui mee te nemen en gaan met die banaan. Die ochtend zouden we om 6uur klaar moeten staan, maar natuurlijk hebben we ruim een uur staan wachten. Het begrip ‘op tijd’ De reis naar het starttpunt duurde lang.
Toen we eenmaal aankwamen werd alles uitgepakt en moesten we de auto’s naar het eindpunt rijden en vervolgens met mijn auto terug shuttelen. We reden helemaal naar Utah en wel naar de ‘zo goed als verlaten stad’, Cisco. Utah is anders dan Colorado. Het lijkt op een heuvelachtige woestijn, waarvan geen eindpunt te zien is en waarbij je na een uur rijden rillingen krijgt, omdat je dan beseft dat je binnen dat uur nog steeds geen tankstation, nog mens, nog dier gezien hebt. Het is dan toch wel weer buitengewoon schitterend om doorheen te rijden. In de zomer wordt dit afgeraden door de ongeloofelijke hitte die dan heerst.
Terug bij het startpunt stonden de raften en kajaks al klaar om te vertrekken. Fleur en ik mochten plaats nemen op onze lounge bank op een van de rafts en met 2 liter wijn kon de trip beginnen! Drie dagen lang reisden we door Colorado River. De foto’s beschrijven nog het allerbest hoe dat eruit gezien heeft. Fleur en ik hebben ook het genoegen gehad om te kajakken. Dat was ontzettend gaaf! De eerste nacht campeerden wij precies op de grens (Colorado/Utah). ‘s Avonds werd voor een super maaltijden gezorgd rechtstreeks van de barbecue. Als snel werd het eten vervangen door een onmenselijke grote fles tequila. De drank zorgt meestal voor een onvergetelijke of totaal vergeten avond. Voor mij zijn beide avonden onvergetelijk, maar helaas: ‘what happens on westwater, stays on westwater,’ dus ik kan er weinig over kwijt.
Wat ik wel kan vertellen is dat we als beesten geleefd hebben. Zonder badschuim, shampoo en andere verzorgingsmiddeltjes vlogen de dagen om. Utah heeft bepaalde regels en één daarvan is dat plassen en poepen aan wal verboden is! Je kleine boodschap kan in de rivier doen. Je grote boodschap moet je dumpen in een meegenomen toilet pot. Zonder toiletpot mag je ook niet verder varen. Het deed me aan vroeger denken, toen ik een klein potje naast mijn bed had staan. Echter was de geur van deze pot zodanig ondraaglijk dat je de rest van het weekend je grote boodschap liever binnen houdt.
Onze laatste dag werd afgesloten met een bezoek aan de Japanner in Grand Junction. Bij binnenkomst werden we naar mijn idee al vreemd aangekeken en het viel me op dat de bediening het liefst ruim 2 meter afstand nam. Na een heerlijke maaltijd was het weer tijd om naar huis te rijden. We stapten ons appartementje binnen en met verbazing vroeg ik Fleur waarom het nou toch zo stonk!? Fleur dacht hier even over na, maar toen beseften we dat wij het waren. Het komend uur werd gevuld een een bezoek aan de badkamer, heerlijk die luxe.

Boulder
De dagen vliegen om en het was weer vrijdag! Om exact 17.00uur klokte ik uit en stapte ik mijn auto in. Het plan was om het weekend door te brengen in Boulder, bij Mariette! Het zou een top weekend worden. De eerste avond gingen we uit. Volledig opgetut stapten we de auto in en reden we naar downtown Boulder. Ik had nog maar net een drankje in mijn handen, maar voor ik het wist werd ik door Naree de dansvloer opgesleurd. De hele avond zijn mijn voeten nergens anders geweest (buiten een aantal keer retourje bar). De avond was om voor we het wisten. Degenen die ons naar huis zou rijden had alleen iets te diep in het glaasje gekeken, maar gelukkig had Mariette al snel een alternatief en kwamen we veilig thuis aan.
De volgende dag moest Mariette wel erg vroeg op voor haar werk. Die ochtend was het voor mij tijd om bij te kletsen met het thuisfront via skype. De buurvrouw kwam ook nog even om de hoek kijken, erg leuk om iedereen te zien zo kilometers hiervandaan.

Jason Mraz
Die avond stond ons een geweldig concert van Jason Mraz te wachten in Red Rocks! Dit amphitheater is gelegen in de bergen en het uitzicht is natuurlijk weer onbeschrijfbaar. Van verre stond een lange fille auto’s tot boven aan de berg. Het parkeerterrein diende eigenlijk als een plek waar mensen zoveel mogelijk alcohol voor binnenkomst konden nuttigen, aangezien de prijzen binnen het amphitheater aanzienlijk hoog liggen. Bij binnenkomst kon ik mijn ogen niet geloven. Buiten de geweldige verschijning was de geur even indrukwekkend. Het leek wel of we door Amsterdam liepen..
We waren mooi op tijd en al snel kwam Jason op. Het was in één woord een TOP concert! Eentje om nooit te vergeten. We hebben filmpjes gemaakt, inclusief fascinered kattengejank op de achtergrond. Deze zijn helaas niet geschikt voor publicatie...

THANKS voor al jullie leuke reacties!!!