Kaassoufflé?

Het skiseizoen is om, maar de sneeuw blijft vallen. Het weer geniet van het schommelen; het ene moment is mijn auto een sneeuwpop en het volgende moment kun je er bijna een ei op bakken (bij wijze van spreke dan).

Nu het skiseizoen om is neemt de drukte op het werk af en begint de rust toe te slaan. Na een week begint dit te vervelen en dus besloot ik nog een weekje New York te doen. Tijdens St. Patricks day heb ik Daniel leren kennen en meneer is twee weken later opnieuw deze kant op komen vliegen. Als je eenmaal verslaafd bent aan snowboarden wil je blijkbaar niks anders meer. Tja, en aangezien ik nu ook wel zin had in een reisje, zat er niks anders op. Je zult wel denken, gekkenwerk! Ik zeg: inderdaad!
Ik besloot met de auto naar Denver te rijden en ergens in een gare parkeergarage mijn auto achter te laten. Van daaruit reed een shuttle naar het vliegveld. Er moest natuurlijk wel betaald worden. Daar sta ik dan, midden in de nacht in een parkeergarage tegen een geldautomaat te schreeuwen omdat dat ding weigerde een bon uit te printen. Meer cash had ik ook niet bij me en dus zat er niks anders op dan huilen....... Goed, dat gaat iets te ver...opnieuw... en dus zat er niets anders meer op dan het telefoonnummer te bellen wat in mini letters op het automaat staat. Dit wordt je gelijk een stuk moeilijker gemaakt als het laatste cijfertje onder de graffiti zit. Na 5 pogingen had ik iemand te pakken; dacht ik. Mijn bus zag ik ondertussen vertrekken en een vriendelijke antwoordapparaat deelde mij mee een bericht achter te laten. Zo gezegd zo gedaan. Rennend en tetterend tegen het antwoordapparaat zwaaide ik de bus achteraan. De oude chauffeur zag me blijkbaar wel staan want hij trapte volop op zijn rem, stapte uit en hielp met mijn bagage in laden. Na een vies knipoogje besloot ik het helemaal achterin de bus te zoeken. In Denver stapte ik snel uit via de achterdeur en rolde ik zowat het vliegveld binnen. Ik begin me zo ondertussen thuis te voelen, uren lang zittend in een stoel naast de meest vreemdste mensen. Eindelijk aangekomen in New York ontving ik 10 sms’jes met hoe ik bij Dans’ appartement moest komen. Hij had die dag een belangrijke meeting en dus zou ik mijn weg naar mijn verblijfplaats zelf moeten opzoeken. Bepakt en bezakt liep ik uiteindelijk ergens op 2nd Avenue waar een andere jongeman mij een sleutel zou overhandigen. En ja hoor, een blonde nette heer in pak kwam mij tegemoet lopen. Na een vriendelijk gesprek vervolgde ik mijn zoektocht naar een appartement. Ergens in een super leuk buurtje, Soho genaamd, paste de zojuist ontvangen sleutel waarachtig in de deur. Het appartement was schitterend! Het wordt nog mooier. Er woonden 5 mannen hier en dus kon mijn week niet meer stuk! Na mijn ogen uitgekeken te hebben viel ik als een blok ik slaap (nog even twijfelde ik of ik in de juiste kamer lag... je weet nooit wie er plots naast je komt te liggen).
Ergens in de verte hoorde ik de deurbel bellen en bellen. Het duurde even tot ik dat doorhad, maar uiteindelijk vloog ik mijn bed uit en stond Dan eindelijk voor de deur!
Het was super leuk om hem weer te zien. Die avond liepen we naar de Chinees, waar we met zijn zus een hapje gingen eten. Het nare nieuws was echter dat zijn opa overleden was en hij de volgende dag naar Chicago zou moeten vliegen. De dag daarop zou hij weer terug zijn. Ik kreeg een lijst met activiteiten die ik zou kunnen doen met een hoop pasjes voor bijna alle musea in New York. Het was wel vreemd om in een mannen woning te verblijven waar je niemand nog kent.
De dag van zijn vertrek kreeg ik een sms’je van Carolin of ik mee wilde naar een Yankees wedstrijd in het Yankees stadium! Zeggen we daar nee tegen? Nee; -)
Aangekomen zouden we bij de metro afspreken. Tja, er waren blijkbaar meerdere uitgangen en het feit dat mijn telefoon 20 minuten lang netwerkloos was hielp niet mee. Gelukkig troffen we elkaar mooi op tijd en zochten we onze plekjes op. Het zonnetje scheen heerlijk niet op ons en dus was een verplaatsing van plaatsen nodig om toch een beetje een kleurtje te krijgen (Carolin had de volgende dag het mooiste kleurtje van ons allemaal; -))! Tijdens de wedstrijd ontmoette we 4 eerlijke en ‘oudere’ mannen uit New York waar ik een vriendelijk praatje mee hield. Een van hen was tijdens ons gesprek constant sms’jes aan het sturen en later liet hij mij weten dat zijn vrouw blijkbaar niet kan wachten op zijn thuiskomst. Ze liet via sms’jes weten dat het daar maar een natte bende was en daar moest snel verandering in komen. Hij had geen seconde te verliezen en voor ik het wist was hij verdwenen. Een van de andere mannen was gescheiden en had 1 dochter volgens mij. Zijn gezellige rode wenkbrauwen hinkten heerlijk op en neer en zijn lach straalde het zonnetje tegemoet. Al snel had ik zijn visitekaartje in handen en wie weet komt dit nog eens handig van pas, hè Nanneke…;-)
Die avond besloot ik om Dans’ advies te volgen en ben ik naar de voorstelling ‘Fella’ geweest. Wat een geweldige show volop lekkere Afrikaanse ritmische deuntjes! Daarbij waren de uitvoerende dansen ongelooflijk waarbij de kontjes heen en wier zwiepten! Een aanrader dus. Het was al laat en uitgeput bereikte ik het appartement. Ik draaide de sleutel in de deur en liep naar binnen. Een vlaag van Amsterdamse gezelligheid kwam me tegemoet waaien. Een van de huisgenoten keek me met grote ogen aan! Hew genaamd bracht zijn avond blijkbaar ontspannend door kijkend naar een sportprogramma. Er zat niks anders op dan hetzelfde te doen. Na een lang gesprek over van alles en nog wat besloten we de volgende ochtend om 6.45uur naar yoga te gaan. Het is ons beide gelukt om uit bed te rollen en slapend vervolgden we onze tocht naar yoga op 1 fiets. Zonder te vallen kwamen we heel aan. Het was een rustige les en erg ontspannend. Thuis aangekomen haastte Hew zich naar het werk en ben ik het bed weer ingerold. Toen ik mijn ogen opendeed bracht ik een bezoek aan MOMA (alweer). Dwalend door de straten van New York duurde het even voor ik er eindelijk was (een adres mee nemen was misschien wel handig). Op de hoogste verdieping bracht ik een bezoek aan de tentoonstelling van Marina Abramovi. Super gaaf!
Die avond was het tijd voor Sushi samen met alle studenten van onze school die in New York zitten en mijn personal coach Anne Keizer was ook op bezoek. Het was super om haar weer even te zien en we hebben even fijn bij kunnen kletsen! De sushi was uiteraard uitmuntend en ik geloof dat het tijd wordt om eens zelf onder de knie te krijgen hoe ik deze Japanse kunst persoonlijk in elkaar rol.
De avond werd nog beter afgesloten toen ik Dan uiteindelijk weer zag! Dat weekend heb ik New York eens van een andere kant mogen bekijken. Fietsend hebben we samen door de straten van New York gedwaald en uitgekomen bij Central Park hebben we een picknick gehouden. Wat een leven…Verder was de scooter ons tweede vervoermiddel om zo New York te bewonderen. Ook zijn we in Brooklyn geweest en hebben we bier gedronken in een geweldige Duitse tent; Radegast Hall! Daarnaast heb ik mogen proeven van de bijzondere keukens in New York. Wat een variaties; van falafel, cheesecake, en taco’s, tot een traditioneel Peruaans en Japans diner.
De terugreis liep moeizaam. We genoten lekker van het zonnetje en de tijd vloog! Alles zat die dag tegen. Ik had mijn vliegticket al uitgeprint en online mijn koffers ingecheckt. Aangekomen bij de metro… reed die niet die dag! Dus we moesten een omleidende lijndienst pakken. Dat duurde te lang, dus ik werd min of meer in een taxi naar het vliegveld gegooid. Daar aangekomen was ik te laat om mijn tas daadwerkelijk in te checken en dus moest alles mee het vliegveld in. Al mijn vloeistoffen, van deo tot geurtje heb ik in de prullebak moeten deponeren; helaas. De vlucht zelf verliep gelukkig zonder problemen en uitgeput kwam ik in Denver aan. Toen pas besefte ik mij dat ik nog een bus naar de garage moest pakken waar mijn auto stond en dus duurde de reis nog even langer. Ik had helemaal niet aan mijn auto gedacht en hoopte dat alles goed was. Daar aangekomen was ik verheugd geen bon aan te treffen! Blijkbaar was de betaling van het parkeren prima verwerkt. De verheuging was echter binnen no time verdwenen. Ik stapte in de auto en probeerde mijn rode Honda te starten, maar hij gaf geen kick! Ik had mijn lampen niet laten branden, maar blijkbaar was de batterij gewoon gaar van ouderdom... Twee mannen kwamen me gelukkig bijstaan, maar de auto kon niet verplaatst worden en dus zouden de startkabels niet passen. Ik heb toen de verzekering gebeld en een uur later kwam een klein mollig mannetje met een startmachine mijn auto starten. Mijn verheuging kwam weer opdagen en ik kon mijn reis vervolgen. Ik was ontzettend moe en een ‘extra large’ bakkie koffie heeft ervoor gezorgd dat ik zonder problemen thuis aankwam. Het was ondertussen al 3uur ’s nachts en mijn ogen waren klaar om te sluiten. De volgende dag heb ik gelijk de auto naar de garage gebracht waarbij de monteur mij informeerde dat die goedkope batterij van de Walmart (grote supermarkt keten) zijn beste tijd gehad heeft.
En zo ben ik weer terug in mijn kantoortje en is het eigenlijk lang niet zo rustig als ik dacht; misschien wel beter want het weekend komt zo sneller om de hoek kijken.

Hier zit ik dan, helemaal alleen op de bank in de huiskamer naar stomme Amerikaanse reclames te kijken. Ik dacht dat het in Nederland soms erg was, maar hier…
Ik kan niet vaak genoeg laten vallen dat ik toch echt vind dat de tijd vliegt! Het is ongelooflijk dat ik zeer binnenkort op het verlovingsfeest van mijn eigen broer wel verdraaid ben. Ik ben verheugd iedereen weer te zien en hoorde dat Ezgi in een prachtige jurk zal verschijnen. En ik kan niet wachten om mijn broer voor het eerst in een pak te zien! Ik ga gelijk mijn batterij van mijn camera opladen.:-) Het zal voor mij een grote uitdaging zijn om rond 14.00uur in vol tenue klaar te staan, aangezien ik om 12.00uur land! De vraag is of ik nog voor die tijd mijn favoriet, de kaassoufflé, uit de muur kan trekken!??